Een indrukwekkende Col beklimmen, De Col de Galibier.
Op zaterdag 7 september was het weer zover: een grote uitdaging stond voor de deur, een indrukwekkende Col beklimmen, voor het goede doel Clinic Clowns. Deze bijzondere organisatie zet zich in om kwetsbare kinderen en ouderen een glimlach te bezorgen, juist in de moeilijkste momenten van hun leven. Om dit waardevolle werk voort te zetten, is financiële steun hard nodig.
De col was dit keer de Col de Galibier, De Galibier is een col die je echt helemaal leeg trekt. Je kunt je nergens achter verschuilen. Gemiddeld haalt deze klim een steilte van 7%. De echte wielrenners pakken de col natuurlijk vanuit het dal. Al snel is het dan duidelijk dat het menens is, en dat blijft de hele klim zo. Je hebt alleen even een adempauze direct na de Col du Télégraphe. Na het dorpje van Valloire wordt het nog zwaarder. Vooral mentaal. Want hier krijg je het idee dat de weg nog gewoon vlak is, maar dat je trappers niet meer rond willen draaien.Het ziet er niet steil uit, tot die dodelijk steile bochten om op de col te komen. Maar waarom lukt het dan niet om een lekker tempo te rijden? Simpel, omdat het dus al flink steil is.
De dag begon prachtig, het weer werkte goed mee, het zonnetje kwam goed door en de temperatuur was perfect, we starten in Saint-Michel de Maurienne onderaan de Col du Télégraphe, die moest eerst veroverd worden, een klim van 12 kilometer! Deze klim meet 11,8 kilometer, goed voor een hoogteverschil van 837 meter. Col du Télégraphe heeft een gemiddelde hellingsgraad van 7,1%.
Daarna reden we door Valloire, daar we sliepen en letterlijk langs ons appartement kwamen, de wil om te stoppen was er niet maar af en toe riep het wel hahaha, godsammme, toen wist je dat je nog 18 zware kilometers voor de boeg had, maar heej, stoppen doen we niet he!!
De laatste kilometers naar de top van de Col zijn een ware beproeving. Iedere meter voel je de hoogte en de steile hellingen in je benen branden. Het desolate maanlandschap om je heen geeft weinig hoop, maar er is geen andere keuze dan doorzetten en volhouden. Stap voor stap, trap na trap. En dan, eindelijk, sta je boven. Daar is nog een klein heuveltje (kuche kuche wat een &TR%$@!I&) van 900 meter naar de echte top! Moe maar voldaan.
Ik hebt het geflikt. De Galibier is bedwongen en die overwinning is van mij maar vooral voor de Clinic Clowns!
Ik wil iedereen die mij heeft gesteund en gedoneerd van harte bedanken. Jullie support heeft een wereld van verschil gemaakt! Maar vooral, namens de Clinic Clowns: een welgemeende en dikke dankjewel! Dankzij jullie kunnen zij blijven doen waar ze zo goed in zijn – een lach brengen op gezichten die dat het hardst nodig hebben.
Meer fotos op https://www.instagram.com/dutch_gravel_cycling/